Deelneemster aan het woord: Annie

Ik ben nu vijf jaar deelneemster aan de workshops van OAG. Ik ben bij OAG terecht gekomen via het ziekenhuis omdat ze daar zeiden dat het goed zou zijn om de ontspanning te zoeken door te gaan knutselen.

Het knutselen leek me wel leuk, maar ik vond het wel spannend om bij zo’n groep te gaan. Iedereen heeft kanker en ik dacht dat ik er continu mee geconfronteerd zou worden, omdat er mensen afvallen, sterven en ziek zijn. Dat vond ik een moeilijk punt. Aan de andere kant voelde het ook als een bevrijding, want je kon erover praten. Dat was uiteindelijk de prikkel om te gaan: je kon erover praten en hoefde niet alles uit te leggen.

De eerste weken waren moeilijk. Ik dacht dit is het niet, al die verhalen. Maar toen we aan het knutselen waren gingen die verhalen niet over kanker. Je kon lekker knutselen en ging met een goed gevoel de deur uit. Toen ik me dat ging beseffen, dacht ik: “Toch wel fijn zo’n club.” En dat vind ik nog steeds zo. Je mag het over je ziekte hebben als het nodig is, maar er is meer om te vertellen. We hebben ook veel plezier en maken lol. Daardoor wordt het leuk om te komen. Het knutselen is leuk om te doen maar het is vooral leuk om elkaar telkens weer te ontmoeten. Het is een leuke groep die ook al weer een aantal jaren bij elkaar komen. Het is erg gezellig onder elkaar. Ook het knutselen geeft veel voldoening. Het zijn leuke opdrachten waarbij ik in het begin denk dat ik het niet kan, ik kan niet met de materialen uit de voeten en vervolgens zie ik dan waarmee ik naar huis ga: dat had ik van tevoren niet gedacht.

Het is een heel sociale groep. Je wordt goed opgevangen, iedereen denkt met je mee. Er is steun, ze vragen naar je, je wordt gezien, je mag delen, je wordt niet uitgelachen, er wordt naar je geluisterd: het is een familie. Je kunt zelf ook een luisterend oor bieden. Je kunt advies geven en ontvangen. En daarnaast is het fijn om ook iets om handen te hebben en dan is het knutselen een mooie manier.